Recensie: Inside Out - Chicklit (2024)

• Filmrecensies
• 28 nov 2015
• Geplaatst door Jenny Veerman

• onze waardering

In Inside Out kruipen we letterlijk in het hoofd van het opgroeiende meisje Riley. De film zet dat neer in de vorm van 5 hilarische poppetjes die elk staan voor emoties: Vreugde (Joy in de film), Verdriet, Woede, Angst en Afkeer.

De makers van de film hebben heel mooi weergegeven hoe volgens hen het geheugen eruit ziet. Met speciale eilanden voor verschillende herinneringen aan bijvoorbeeld familie en hockey. Met een lange termijn-geheugen en heuse mannetjes met stofzuigers die de overbodige herinneringen opruimen. Een dromenfabriek en een denkbeeldig land, waar ook het denkbeeldige vriendje woont dat Riley als peuter had. Alles wordt gerund vanuit het Hoofdkantoor, waar de vijf emoties van Riley gevestigd zijn. De hoofdrol is voor vreugde. Hoewel zij zich soms ergert aan de negatieve houding van de vier anderen, probeert ze hen ook de hele tijd op te vrolijken.

Als er iets misgaat op het Hoofdkantoor, belanden Vreugde en Verdriet samen in andere delen van het geheugen. Via de eilanden, het lange termijn-geheugen en met behulp van het denkbeeldige vriendje doen zij er alles aan om terug te komen in het Hoofdkantoor. Ondertussen moeten Woede, Angst en Afkeer samen het hoofd van Riley runnen. Als Riley en haar ouders dan ook nog verhuizen, zie je haar veranderen van een vrolijk meisje naar een stil, teruggetrokken, chagrijnig en brutaal kind. Uiteindelijk besluit ze om van huis weg te lopen om terug te gaan naar haar oude stad. Is Vreugde op tijd terug om dat te voorkomen?

Tijdens hun avontuur buiten het Hoofdkantoor ergeren Verdriet en Vreugde zich kapot aan elkaar, maar leren ze elkaar ook beter kennen. En waar ze altijd hadden gedacht dat ze tegenstellingen zijn, ontdekken ze ook dat ze er allebei mogen zijn. Vreugde ziet hoe belangrijk het kan zijn om af en toe Verdriet toe te laten. En zelfs dat een combinatie van hen beiden, melancholie, ook waardevol is.

Kinderen zullen vooral oog hebben voor het verhaal van Riley, die een nieuw leventje moet opbouwen in een nieuwe stad, op een nieuwe school en bij een nieuwe hockeyclub. Ook zullen ze beslist kunnen lachen om de emotiepoppetjes. Maar voor de volwassen kijker zitten er grappen in die kinderen over het hoofd zullen zien. Zo staan er in de gedachtentrein een heleboel kistjes die open vallen. Ze zijn gevuld met blokjes Feiten en Meningen. De karakters in de film scheppen de blokjes zonder te sorteren lukraak terug in de kistjes, want ‘er is toch niemand die zich aan het onderscheid tussen die twee dingen houdt’. Hoe herkenbaar…

Kortom, een film die supermooi gemaakt is, die vol zit met symboliek, die zowel voor kinderen als volwassenen leuk is, en waarbij je hardop zult lachen maar misschien ook wel een traantje weg zult pinken. Extra pluspunt is dat ik nu eindelijk snap hoe het komt dat je soms zomaar ineens een liedje in je hoofd hebt! Tenslotte nog een tip: bij de aftiteling volgen nog een soort bloopers waardoor je ook een kijkje krijgt in het brein van een paar bijrollen: heel erg grappig. Niet te snel uitzetten dus!